Einde na loopbaan na 48 jaar: ‘Oh Hillie wat ruikt het hier lekker!’

Meppel - Het was 1973 toen Hillie als 17-jarig meisje haar carrière begon bij het toenmalige Diaconessenhuis in Meppel als restaurantmedewerker. Haar pad leidde haar al snel naar de keuken, waar haar passie voor voeding en koken tot op de dag van vandaag de rode draad in haar leven vormt.

Hillie: “Het was een bijzonder gezellige tijd maar toen na 36 jaar de keuken van het ziekenhuis gesloten werd maakte ik me wel ongerust, hoe moet het nu verder? dacht ik” Gelukkig bood een nieuwe kans zich aan als woonbegeleider in een verpleeghuis van Noorderboog, zij het met de uitdaging van een nieuwe studie op haar 57e. Ze moest naast de beroep specifieke vakken weer opnieuw aan de slag met vakken als taal en rekenen. En dat alles op de computer, waar ze ‘weinig mee had’. Samen met nog vijf collega’s die deze switch maakten, volbracht ze de opleiding en na een jaar had ze haar SPW2 helpende diploma op zak. “Ja ik was enorm trots!”.

Als woonbegeleider in Reggersoord vond Hillie haar roeping. “Ik was er echt voor de bewoners, ik deed spelletjes met ze, was er voor een praatje en bij mooi weer wandelden we lekker buiten. En ja, soms kookte ik ook met de groep. De voorzieningen, een tweepits fornuisje, waren niet geweldig, maar een pan verse soep behoorde tot de mogelijkheden.

Na 48 dienstjaren kwam er aan Hillie’s loopbaan een einde door het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd. Maar dat betekende niet het einde van haar betrokkenheid. Hillie werd gevraagd om terug te keren als vrijwilliger in De Reestlanden, waar ze nu wekelijks op woensdag te vinden is.

“Ik heb altijd een goede band gehad met mijn collega’s en met de bewoners, en door verder te gaan als vrijwilliger houd ik dat contact. Iedere woensdag kom ik ’s ochtends om 9 uur, begin met een kopje koffie met de bewoners en daarna begin ik met de voorbereidingen van het eten.” De keuken is hier voor Hillie een walhalla; een prachtig groot kookeiland maakt deel uit van de woonkamer. “De bewoners die het leuk vinden helpen mee en genieten echt enorm van het snijden van de groenten, het dekken van de tafels en van de geuren die vrijkomen bij het vers bereiden van de maaltijden. ‘Oh Hillie wat ruikt het hier lekker!’ hoor ik dan vaak. Ja, ik geniet er enorm van als het zichtbaar smaakt wat ik voor hen klaargemaakt heb.” Het is zo’n succes dat er nu iedere week per toerbeurt vijf bewoners van Irenehuis in De Reestlanden komen eten. “Die staan echt te dringen om met ons mee te mogen eten, geeft Hillie lachend aan.”

Leidinggevende van de locatie Mariska Vaatstra helpt ook steevast mee, voor haar is dit een prettige afwisseling in haar drukke functie en op die manier houdt ze contact met de bewoners en de werkvloer. “We eten ook altijd een hapje mee, dat vinden de bewoners gezellig. Daarna ruim ik alles op en doe ik soms nog een spelletje met de bewoners, help ik bij een quiz of wandel ik met een bewoner naar het naar winkelcentrum. Vaak rond een uur of drie ’s middags zit mijn ‘werkdag’ er dan op. Maar niet voordat ik altijd even op bezoek ben geweest bij een bewoonster die verder geen familie heeft.”

Hillie vervolgt: “Voor deze mevrouw ben ik een maatje en half mantelzorger. Ze heeft geen familie die haar met praktische zaken kan helpen en het is echt fijn om écht iets voor iemand te kunnen betekenen. Soms loopt Hillie ook op andere dagen even binnen om haar te bezoeken of een wandeling met haar te maken. Lachend: “Als de andere bewoners mij dan zien, dan hoor ik ze al roepen “Hillie, wat eten we vandaag?”

Buiten de vaste woensdag helpt Hillie ook wel eens extra, bijvoorbeeld als er Paasstukjes gemaakt worden of als er een uitje gepland staat. “De rolstoelen moeten wel geduwd worden, dus een paar extra handjes zijn dan altijd zeer welkom.”

Leuk detail: op de dag dat Hillie precies 50 jaar (48 jaar dienstverband en 2 jaar vrijwilligerswerk) in dienst was, kreeg ze haar vrijwilligersbadge, samen met een groot boeket bloemen. “Ik kan iedereen aanraden om dit soort vrijwilligerswerk te doen. Het geeft je zo ontzettend veel voldoening. Als ik zie dat de bewoners blij zijn, dan word ik ook blij.”